در تمام زندگیم هیچ وقت این احساسی رو که الان دارم رو نداشتم. بسیار نا امیدم و هر کسی هم باهام حرف میزنه حرفاش رو گوش نمی دم و فقط به اون فکری که توی سرم هست بال و پر می دم و این فکر هر روز بیشتر از دیروز روح و روانم رو می خوره. چه این فکر درست باشه چه غلط و چه واقعیت داشته باشه و چه نداشته باشه هر روز من رو بیشتر آزار میده. اینروزها توسل کردم به خدا. تنها کسی که بدون نصیحت و بدون ناراحتی به حرفام و گله هام گوش میده. احساس نابودی مطلق می کنم.